première 1 november
't Arsenaal Mechelen 20.15u
 | ||||||
Wat als Wanja Trigorin uit De meeuw ontmoet,
of personages uit De kersentuin één van de Drie zusters?
Zeven acteurs sprokkelden in het volledige oeuvre van Tsjechov
en legden hun keuzes als dominostenen achter elkaar.
Dat mag geen probleem zijn in dat immense Russische landschap.
Maar waarom plaatsen zij hun stenen dan zo gevaarlijk dicht naast elkaar?
nRus die het kan zeggen.
Een voorstelling over liefde, verlies, hoop, onmacht - een verhaal
waarin het verloop bepaald wordt door toeval en zwaartekracht.
Lucas Vandervost over nRus :
"Fantastisch wanneer je merkt hoe Tsjechov zijn personages
- van welke afkomst ze ook zijn -
een mondigheid meegeeft die hen in staat stelt openhartig,
helder en genereus te zijn.
Waardoor we als toeschouwer niet oordelen en zelf tolerant en genereus worden.
Op die manier bereikt Tsjechov een sfeer van volledigheid.
Elk verdriet heeft zijn genot, elk plezier heeft zijn eenzaamheid en
elke schoonheid zijn pijnlijke rand.
Het is die polariteit die voor volledigheid zorgt.
In elke uitspraak zit tegelijk zijn tegendeel en dat maakt het zo poëtisch.
En die volledigheid brengt een soort geruststelling teweeg
die we vandaag als nodig ervaren.
Ik denk dat dat ook de reden is
waarom er op dit moment in het theaterlandschap
zoveel Tsjechov geprogrammeerd wordt.
Iedereen heeft aangevoeld dat dit nodig is.
Maar tussen al die Tsjechov-voorstellingen
zou ik met mijn acteurs heel graag een onnodige voorstelling maken die -
als je die onnodigheid ervaart - heel eventjes levensbelangrijk kan worden."
tekst: Tsjechov
regie: Lucas Vandervost
dramaturgie: Heleen Mercelis
met
Wim Danckaert
Mieke De Groote
Tine Laureyns
Johan Van Assche
Lucas Vandervost
Michael Vergauwen
Tanya Zabarylo
kostuum: Sabina Kumeling
muziek: George De Decker
speelperiode: november 2011 - februari 2012
'tArsenaal
Hanswijkstraat 63 te 2800 Mechelen
OPGELET!
voorstellingen, De Foyer: ingang langs het Dijlepad in de Kruidtuin.
meer info
http://www.detijd.be/cgi-bin/tijd_frame.cgi?1,1
http://www.tarsenaal.be
video
http://vimeo.com/30492811
video
http://vimeo.com/30492811
repetitiefoto's
nRus
© Willy Wtterwulghe
Pers
Pers
Knack
nRus: fragiel dommeltheater
nRus van De Tijd verzamelt geknakte Tsjechovpersonages in een melancholisch berkenlandschap.
'Kus me', prevelt de jonge ‘lady in red’ Tanya Zabarylo. Ze tuit haar gestifte lippen pront naar voren. Geen kat die reageert. 'Hou van me', smeken de ogen van de dik en oud geworden vamp (een innemende Mieke De Groote) terwijl haar man (een vinnige Johan Van Assche) haar slaperig en onverschillig aanstaart. Ondertussen zwaait Michaël Vergauwen verweesd met vlaggetjes. Hij wordt evenmin opgemerkt door de anderen.
Neen, erg veel gebeurt er niet op het podium. En toch is nRus knap teksttoneel, ‘waar dommelen mag’, aldus actrice Tine Laureyns, voor wie deze productie na omzwervingen langs Flikken, Dubbelleven en Familie een welkome terugkeer naar de planken betekent. nRus is een onvervalste De Tijd-creatie: rustig, intiem toneel met het poëtische woord in de hoofdrol. Het was dan ook de wens van artistiek leider, regisseur en acteur Lucas Vandervost om een volstrekt onnodig stuk te maken. Zonder verhaal en met veel ‘terrasgevoel’.
Samen met zes acteurs doorploegde hij Anton Tsjechovs oeuvre, waarin de personages worstelen met de stilstand in hun leven. Die stilstand turnen Vandervost en co om tot verlangen, mistroostigheid en melancholie. Zeven personages, in sobere kostuums die aan Tsjechovs tijd refereren, staren voor zich uit in een prachtig, zieltogend landschap van hangende berkenstronken. De vloer is bekleed met dik, wit papier en kraakt als verse sneeuw. Een subtiele lichtregie en fragiel klankendecor – met veel glas en belletjes – versterken de intimistische setting.
Saai wordt het zelden door de krachtige concentratie waarmee de meeste spelers de tableaus vivants vertolken. De eenzaamheid van de personages ontlokt hen subliem verwoorde gedachten. Meer dan een terrasgevoel bezorgt dit stuk de toeschouwer een ‘bankjesgevoel’. Van op een bankje in een sneeuwlandschap observeert die de passanten: gebroken zielen die hun ware liefde verloren zijn of nooit gevonden hebben, die verweesd tasten naar hoop of manisch de dood tegemoet huppelen.
Conclusie? nRus is fragiel, meanderend ‘dommeltheater’, dat de stilte en poëzie eert als antwoord op levensvragen. Soms weet het te weinig te vonken, waardoor het meer schilderij dan theater wordt.
'Kus me', prevelt de jonge ‘lady in red’ Tanya Zabarylo. Ze tuit haar gestifte lippen pront naar voren. Geen kat die reageert. 'Hou van me', smeken de ogen van de dik en oud geworden vamp (een innemende Mieke De Groote) terwijl haar man (een vinnige Johan Van Assche) haar slaperig en onverschillig aanstaart. Ondertussen zwaait Michaël Vergauwen verweesd met vlaggetjes. Hij wordt evenmin opgemerkt door de anderen.
Neen, erg veel gebeurt er niet op het podium. En toch is nRus knap teksttoneel, ‘waar dommelen mag’, aldus actrice Tine Laureyns, voor wie deze productie na omzwervingen langs Flikken, Dubbelleven en Familie een welkome terugkeer naar de planken betekent. nRus is een onvervalste De Tijd-creatie: rustig, intiem toneel met het poëtische woord in de hoofdrol. Het was dan ook de wens van artistiek leider, regisseur en acteur Lucas Vandervost om een volstrekt onnodig stuk te maken. Zonder verhaal en met veel ‘terrasgevoel’.
Samen met zes acteurs doorploegde hij Anton Tsjechovs oeuvre, waarin de personages worstelen met de stilstand in hun leven. Die stilstand turnen Vandervost en co om tot verlangen, mistroostigheid en melancholie. Zeven personages, in sobere kostuums die aan Tsjechovs tijd refereren, staren voor zich uit in een prachtig, zieltogend landschap van hangende berkenstronken. De vloer is bekleed met dik, wit papier en kraakt als verse sneeuw. Een subtiele lichtregie en fragiel klankendecor – met veel glas en belletjes – versterken de intimistische setting.
Saai wordt het zelden door de krachtige concentratie waarmee de meeste spelers de tableaus vivants vertolken. De eenzaamheid van de personages ontlokt hen subliem verwoorde gedachten. Meer dan een terrasgevoel bezorgt dit stuk de toeschouwer een ‘bankjesgevoel’. Van op een bankje in een sneeuwlandschap observeert die de passanten: gebroken zielen die hun ware liefde verloren zijn of nooit gevonden hebben, die verweesd tasten naar hoop of manisch de dood tegemoet huppelen.
Conclusie? nRus is fragiel, meanderend ‘dommeltheater’, dat de stilte en poëzie eert als antwoord op levensvragen. Soms weet het te weinig te vonken, waardoor het meer schilderij dan theater wordt.
9 november 2011
door Els Van Steenberghe
door Els Van Steenberghe
de Standaard
De Tijd serveert een grand cru
Uit het oeuvre van Tsjechov selecteerde De Tijd een voorstelling vol literair lekkers.
'De tijden zijn aan het veranderen. Er is een harde zuiverende storm in aantocht.' Met die profetische woorden eindigt nRus, een voorstelling als een proefstandje met literaire zoetigheden. De Tijd heeft het samengesteld met fragmenten uit het hele oeuvre van Anton Tsjechov.
Het is een vreemd slot, die plotse vingerwijzing naar alle Europese crisisberichtgeving die al weken de voorpagina's bezet. Het lijkt wel alsof Lucas Vandervost en de zijnen met één welgeplaatste Tsjechov-quote willen compenseren dat ze zich de vijf vorige kwartieren met louter menselijke kleinigheden hebben ingelaten.
Althans, zo alledaags en zelfs anekdotisch lijken toch hun waarnemingen, hun dialoogjes en hun vlagen van gedachten. Als banaliteiten die je deelt op zondagse familiefeesten terwijl buiten de avond valt. Maar dan honderd jaar geleden. De houtsnippenjacht, een rit in een koets over de eindeloze steppe, last van slapeloosheid, lust in hengelen: allemaal flinterdunne zinnetjes uit vooral Tsjechovs kortverhalen, waar de zeven spelers cirkeltjes rond getrokken hebben. Elk hun favoriete passages.
Ze bieden Tsjechov grand cru: het alledaagse als existentie, met de wrange bijsmaak van mistroostigheid, stille verschraling en soms een naïeve opstoot van gelukzaligheid die toch weer onbeantwoord blijft. 'Wij zijn onbevredigd, omdat we idealisten zijn.'
Maar De Tijd serveert Tsjechov vooral zoals je hem nooit eerder begreep. Zijn dissectie van het menselijke verlangen zit niet zozeer in zijn grote redes, wel in zijn onnozele dialoogjes over kantboordsel of gaan vissen. Die alledaagsheden blijken verstopte ladingen 'help mij' of 'ik hou van jou'. Als de theepot koud staat, is dat het leven zelf. Daarom is Tsjechov toneel, en geen leesliteratuur. Zijn dialogen vragen om een onderliggend verlangen in het uitspreken ervan. En deze spelers beheersen die kunst, op de zachte deunen van de componist George De Decker, bewonderenswaardig subtiel.
Natuurlijk blijft dit De Tijd: literaire fijnproeverij in een gezapige sfeer, onder mensen die, net als Tsjechovs personages, hun gevoel preciseren door een romanpersonage te noemen, en hun bestaan benoemen met een theatermetafoor. Maar je nipt mee, en het smaakt.
'De tijd passeert.' Met die woorden is nRus begonnen. En zo is het. De Tijd komt hier even voorbij, evoceert voor de tijd dat het duurt een ongrijpbare diepte, en is alweer vervlogen zodra je buitenstapt.
Theater als een zweem. En dus als het leven zelf, monkelt Tsjechov erachteraan.
'De tijden zijn aan het veranderen. Er is een harde zuiverende storm in aantocht.' Met die profetische woorden eindigt nRus, een voorstelling als een proefstandje met literaire zoetigheden. De Tijd heeft het samengesteld met fragmenten uit het hele oeuvre van Anton Tsjechov.
Het is een vreemd slot, die plotse vingerwijzing naar alle Europese crisisberichtgeving die al weken de voorpagina's bezet. Het lijkt wel alsof Lucas Vandervost en de zijnen met één welgeplaatste Tsjechov-quote willen compenseren dat ze zich de vijf vorige kwartieren met louter menselijke kleinigheden hebben ingelaten.
Althans, zo alledaags en zelfs anekdotisch lijken toch hun waarnemingen, hun dialoogjes en hun vlagen van gedachten. Als banaliteiten die je deelt op zondagse familiefeesten terwijl buiten de avond valt. Maar dan honderd jaar geleden. De houtsnippenjacht, een rit in een koets over de eindeloze steppe, last van slapeloosheid, lust in hengelen: allemaal flinterdunne zinnetjes uit vooral Tsjechovs kortverhalen, waar de zeven spelers cirkeltjes rond getrokken hebben. Elk hun favoriete passages.
Ze bieden Tsjechov grand cru: het alledaagse als existentie, met de wrange bijsmaak van mistroostigheid, stille verschraling en soms een naïeve opstoot van gelukzaligheid die toch weer onbeantwoord blijft. 'Wij zijn onbevredigd, omdat we idealisten zijn.'
Maar De Tijd serveert Tsjechov vooral zoals je hem nooit eerder begreep. Zijn dissectie van het menselijke verlangen zit niet zozeer in zijn grote redes, wel in zijn onnozele dialoogjes over kantboordsel of gaan vissen. Die alledaagsheden blijken verstopte ladingen 'help mij' of 'ik hou van jou'. Als de theepot koud staat, is dat het leven zelf. Daarom is Tsjechov toneel, en geen leesliteratuur. Zijn dialogen vragen om een onderliggend verlangen in het uitspreken ervan. En deze spelers beheersen die kunst, op de zachte deunen van de componist George De Decker, bewonderenswaardig subtiel.
Natuurlijk blijft dit De Tijd: literaire fijnproeverij in een gezapige sfeer, onder mensen die, net als Tsjechovs personages, hun gevoel preciseren door een romanpersonage te noemen, en hun bestaan benoemen met een theatermetafoor. Maar je nipt mee, en het smaakt.
'De tijd passeert.' Met die woorden is nRus begonnen. En zo is het. De Tijd komt hier even voorbij, evoceert voor de tijd dat het duurt een ongrijpbare diepte, en is alweer vervlogen zodra je buitenstapt.
Theater als een zweem. En dus als het leven zelf, monkelt Tsjechov erachteraan.
de Standaard, 10 november 2011
door Wouter Hillaert
door Wouter Hillaert
